Parafia pw. Najświętszej Marii Panny Wspomożenia Wiernych w Zalesiu Dolnym została erygowana dekretem J.E. Ks. Arcybiskupa i Metropolity Warszawskiego Stefana Wyszyńskiego Prymasa Polski z d. 20 stycznia 1951 roku. Przedtem Zalesie Dolne należało do parafii św. Rocha w Jazgarzewie.

Przed erygowaniem parafii

Parafia w Jazgarzewie przez dłuższy czas zapewniała posługę  duszpasterską mieszkańcom Zalesia, których liczba wciąż rosła. Już przed wojną  latem, gdy w Zalesiu przebywało więcej osób, a także więcej było uczennic z  gimnazjum im. Emilii Plater w Warszawie (Platerówka przed wojną miała swój dom przy Alei Brzóz) w niedzielę przyjeżdżał ksiądz z Jazgarzewa i na placu, który  potem został darowany przez hr. Adama Branickiego pod budowę kościoła, odprawiał Mszę Świętą. Na sośnie zawieszano obraz Matki Boskiej, za ołtarz polowy służył  stolik.

W lipcu 1934 ks. kanonik Władysław Malej, proboszcz parafii jazgarzewskiej, poświęcił na Placu Wolności krzyż, który dotąd stoi. Plac Wolności był wówczas bardziej centralną częścią Zalesia, gdyż tamta jego strona była wcześniej zasiedlana. To poświęcenie krzyża niektórzy uważają za początek  dziejów parafii. W roku 1938 powstał obywatelski Komitet Budowy Kościoła, z ks. kanonikiem Władysławem Malejem i dzięki jego staraniom na placu przeznaczonym pod budowę kościoła zbudowano prowizoryczna kapliczkę z zamykanym ołtarzem, przed którym ustawiono kilka ławek pod gołym niebem. Latem w niedzielę o  godzinie 10 odprawiał przy kapliczce Msze Święte ksiądz dojeżdżający z Jazgarzewa.

W kwietniu 1939 roku darowany został notarialnie plac pod budowę kościoła o pow. 2500 nr, leżący na rogu ul. Modrzewiowej i szosy do Jazgarzewa. Sprowadzono cegłę i zaczęto budowę. Do wybuchu wojny zdołano wykonać fundamenty  przyszłego kościoła, ale wojna przerwała dalsze prace, a w dodatku Niemcy wywieźli zgromadzoną cegłę. W okresie okupacji z inicjatywy ks. Antoniego Staniszewskiego, Dziekana z Kamieńca Podolskiego, który zamieszkał w Zalesiu,  Msze Święte odprawiano w domu Teofili Rauch przy ul. Zagłoby, a w okresie letnim  na werandzie.

Po wojnie znowu w lecie w niedziele przyjeżdżał bryczką ksiądz z Jazgarzewa i odprawiał Msze Święte przy prowizorycznym ołtarzu na placu  kościelnym. Gdy robiło się chłodniej, dzięki staraniom prefektów Państwowego  Gimnazjum i Liceum im. Emilii Plater przy Alei Brzóz, księży Domańskiego i  Wróblewskiego, niedzielne Msze Święte odprawiano też w budynku szkoły. W tym  celu rozsuwano składane drzwi, łącząc trzy klasy w prowizoryczną kaplicę. Jednocześnie już w roku 1945 wznowił swoją działalność Komitet Budowy Kościoła  pod przewodnictwem ks. Maleją. Dzięki jego staraniom ogrodzono plac kościelny, a  do istniejącej kapliczki-ołtarza z obrazem Matki Boskiej dobudowano drewniany  daszek i podłogę. Klucze od zamykanego ołtarza przechowywała M. Pułkowa, mająca  swoją willę przy ul. Orzechowej 4. W roku 1948 odbyła się nawet procesja w  uroczystość Bożego Ciała.

Erygowanie parafii

We wrześniu roku 1950 Kuria Metropolitalna w Warszawie poleciła ks. mgr Józefowi Kołodziejskiemu zorganizowanie parafii w Zalesiu Dolnym. Jeszcze jesienią powiększono kaplicę w kierunku szosy i obudowano ją ścianami z szeregiem wysokich okien (miała teraz pięć metrów szerokości i dziesięć długości) oraz założono oświetlenie elektryczne. Tak powstał pierwszy kościół w Zalesiu Dolnym – budowla całkiem prowizoryczna: część ścian stała wprost na ziemi, bez żadnej podmurówki, przy wejściu od ul. Modrzewiowej obudowano pień sosny, na wycięcie której nie udało się dostać zgody władz, a wiele lat później podłogę w tym miejscu stanowił pień ściętej już sosny; ale mało kto przypuszczał wtedy, że tak długo trzeba będzie czekać na lepszy kościół.

Po dekrecie Księdza Prymasa ustanawiającym parafię, 28 stycznia 1951 roku ks. kanonik Stefan Ulatowski, Dziekan i proboszcz z Piaseczna w imieniu Księdza Prymasa wprowadził pierwszego proboszcza ks. Józefa Kołodziejskiego, a proboszcz z Jazgarzewa ks. Władysław Malej przekazał mu plac z kościółkiem oraz wszystkie sprzęty i aparaty kościelne do sprawowania kultu.

Granice parafii zbliżone były do dzisiejszych: na południu sięgały rzeki Jeziorki od ul. Dworskiej do torów kolei szerokotorowej; w kierunku Piaseczna dochodziły tylko do ul. Pomorskiej, z przeciwnej strony obejmowały mniejszą część Zalesinka niż dzisiaj. Obszar parafii powiększano w przyszłości dwukrotnie. 30 kwietnia 1957 roku Ksiądz Prymas na prośbę mieszkańców odłączył od parafii w Piasecznie osiedle Orężna aż po tory kolei i przyłączył do parafii w Zalesiu Dolnym. Również dekretem Księdza Prymasa z 3 marca 1959 roku (wszedł on w życie 22 marca) z parafii Jazgarzew przyłączono około 30 domostw położonych od strony wschodniej ul. Dworskiej, z lewej strony ul. Pod Bateriami i przy ul. Jana Kazimierza. Ks. Józef Kołodziejski, który zawsze pragnął pracować w parafii naprawdę wiejskiej, na jesieni 1956 roku został przeniesiony na probostwo do Starej Rawy w skierniewickim. Na krótko tymczasową administrację parafii objął ks. Wiktor Płonczyński, kapłan diecezji przemyskiej. W uroczystość Chrystusa Króla, kiedy ks. Prymas Wyszyński powrócił z Komańczy do Warszawy, Zalesie Dolne powitało swego nowego proboszcza, ks. mgr Antoniego Czajkowskiego.

Zaraz po objęciu parafii, już w listopadzie 1956 roku, powołał komisję (złożoną z inż. Piekarskiego, inż. Gutowskiego i prof. Judyckiego) i wspólnie postanowili przedłużyć kaplicę dobudowując przedsionek od strony szosy i poszerzając prezbiterium, by umieścić normalny ołtarz główny, a także dobudować zakrystię. Rozbudowa i urządzenie nowego wystroju się powiodło. Ks. Czajkowski marzył o zbudowaniu kościoła według zupełnie nowego projektu. Podobno w więzieniu obiecywał sobie, że gdy wyjdzie na wolność to wybuduje kościół. Co roku składał do władz podania o zezwolenie na budowę kościoła, a także plebanii i założenie cmentarza parafialnego. Nie udało mu się jednak zrealizować żadnego z tych planów. W tamtych latach było to po prostu niemożliwe.

We wrześniu 1958 na dachu prezbiterium kościoła dobudowano niewielką dzwonnicę na mały, 15-kilo-gramowy dzwon. W tym samym roku Apolonia i Jerzy Spinkowie ofiarowali blisko dziesięciokrotnie większy dzwon imienia św. Jerzego, odlany w Łodzi. Stylową, drewnianą dzwonnicę, jedenastometrowej wysokości, zaprojektował inż. Włodzimierz Wasilewski i w pierwszą niedzielę Adwentu, 24 października 1959 roku, usłyszeliśmy po raz pierwszy głos dzwonu, który do dziś zwołuje nas do kościoła.

Drugim bardzo ważnym problemem dla ks. Proboszcza i całej parafii była katecheza. Nauka religii, usunięta ze szkół na początku lat pięćdziesiątych, powróciła w roku 1957. Ale już w roku 1958 władze nie pozwoliły księżom i siostrom habitowym nauczać w szkołach. Ks. Proboszcz wiedząc, że oficjalne rozwiązanie problemu może być trudne – kazał obudować cegłą starą drewnianą szopę. Były tam dwie salki: w jednej uczyły się dzieci religii, w drugiej mieściła się biblioteka

W roku 1967 ks. Antoni Czajkowski został przeniesiony przez Kurię Metropolitalną Warszawską na probostwo do Przybyszewa, potem był jeszcze proboszczem w Dobrem i pomagał przy cmentarzu bródnowskim w stolicy. Jednak nawet mieszkając już w Domu Księży Emerytów w Warszawie przyjeżdżał nieraz do Zalesia, gdzie miał wśród byłych parafian wielu przyjaciół.

12 lutego 1967 r. ks. kan. H. Kałczyński, Dziekan z Pyr, wprowadził uroczyście nowego proboszcza parafii Zalesie Dolne, ks. Ireneusza Jędryszka, przedtem wikariusza w parafii św. Michała w Warszawie. Młody ks. Proboszcz, przejęty już sprawą odnowy soborowej, wprowadzał nowy styl duszpasterstwa. Jego homilie, które zastąpiły dotychczasowe, tradycyjne kazania, oszczędne w słowach, ale głoszone językiem bardziej współczesnym, bezbłędnie trafiały zwłaszcza do młodych, pokazując im nowe perspektywy wiary.

Nowy ks. Proboszcz przyszedł do Zalesia na trochę lżejsze czasy. Po zmianach politycznych w Polsce w 1970 roku stosunek władz do Kościoła stał się przychylniejszy. Najpierw przyszło zezwolenie na budowę plebanii, która została uroczyście poświęcona l września 1974 roku przez dziekana z Pyr, ks. kań. H. Kałczyńskiego.

Budowa kościoła

Zarówno ks. Proboszcz, jak i parafianie nigdy nie przestali myśleć o budowie kościoła. Po wyborze Papieża Polaka, to światowe zainteresowanie i entuzjazm, z jakim przyjęli wybór Jana Pawła II Polacy, zmusił władze do zmiany frontu: zaczęto wydawać zezwolenia na budowę nowych kościołów. Nasza parafia otrzymała zgodę decyzją Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 21 marca 1979 roku, a więc trzy dni po ogłoszeniu wiadomości o pierwszej pielgrzymce Ojca Świętego do Ojczyzny. Z sześciu zgłoszonych projektów Ksiądz Proboszcz z parafianami i w porozumieniu z Komisją z Kurii wybrali projekt studentów architektury, panów Andrzeja Piłatowskiego i Wojciecha Szymborskiego, wykonany pod kierunkiem inż. arch. Ryszarda Czerwińskiego. W czasie pamiętnej, pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski, w sobotę, 2 czerwca 1979, Ojciec Święty poświęcił tablicę-kamień węgielny naszej świątyni.

Cała parafia włączyła się w budowę kościoła przez składanie ofiar i pomagając w różnych pracach. Kierownictwo budowy objął (w drugiej fazie) parafianin, mgr inż. Wiesław Żydak. Wysiłkiem całej parafii stanęła świątynia piękna i oryginalna: olbrzymi namiot rozpięty od wewnątrz na potężnych belkach modrzewiowych. 24 grudnia 1983 roku w nowym kościele odprawiona została pierwsza Msza Święta – Pasterka. Kościół nie był jeszcze wykończony, choć zaczęto w nim odprawiać nabożeństwa. Pomału w kościele stawało się jednak coraz ładniej. Wnętrze naszej świątyni projektowała Ludwika Borawska. W dniach 19-24 maja 1985 odbyły się Misje Święte, prowadzone przez księży sercanów, przygotowujące parafian do poświęcenia nowego kościoła. Poświęcenia dokonał Ks. Prymas Józef Glemp w sobotę 22 maja w obecności licznych księży z dekanatu piaseczyńskiego, z Dziekanem ks. dr Marianem Dusiem.

Ale świątynia była wciąż upiększana. Wiosną roku 1987 na podłogę położono marmur. W uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego, 14 września tegoż roku, wysoko, przed głównym ołtarzem zawieszono olbrzymi Krzyż z figurą Chrystusa zrywającego się już do zmartwychwstania – dzieło rzeźbiarza z Warszawy Ryszarda Wojciechowskiego. Obie ręce wznosi Pan Jezus do góry, w jednej trzyma proporzec, symbol zwycięstwa nad śmiercią, w drugiej koniec płótna całunu, układającego się w szarfę z napisem: ZANOSZĘ CIERPIENIE MOJE I TEGO NARODU DO OJCA MEGO. Ten napis, a również litera V, znak zwycięstwa, w jaką układa się szarfa i drzewce proporca, są wyraźnym świadectwem czasu powstawania rzeźby, symboliki i nastrojów stanu wojennego.

W lecie 1992 powstał oryginalny ołtarz główny, z retabulum przedstawiającym Ostatnią Wieczerzę: w środku, w tabernakulum, Pan Jezus, a po bokach Apostołowie. Ołtarz ten jest dziełem rzeźbiarza z Torunia Zbigniewa Miklewicza. Z marmuru zrobiono ołtarz główny i pulpit obok niego. Wreszcie zakończono wyposażanie kościoła i można go było konsekrować.

Konsekracja kościoła

28 sierpnia 1992 roku (a więc dokładnie w dwunastą rocznicę poświęcenia kamienia węgielnego przez Prymasa Tysiąclecia) ks. kardynał Józef Glemp, Prymas Polski, konsekrował świątynię i nowy ołtarz.

W czerwcu 1996 ks. kan. Ireneusz Jędryszek przeszedł na emeryturę. Nowym proboszczem w Zalesiu Dolnym został ks. dr Zbigniew Badowski, wieloletni wikariusz w Podkowie Leśnej, zaangażowany jednocześnie w Sądzie Metropolitalnym w Warszawie. Jednak po kilku miesiącach odszedł z parafii, a na jego miejsce, w październiku 1996, wyznaczony został ks. Marian Dziurzyński, który pozostał proboszczem przez trzy lata.

Ks. Proboszcz Dziurzyński szczególnie wiele wysiłku włożył w duszpasterzowanie dzieciom i młodzieży; oprócz przygotowań dzieci – a także ich rodziców – do Pierwszej Komunii Świętej, oprócz ciągłego czuwania nad pracą katechetek i katechetów i inicjowania nowych pomysłów katechetycznych, wciągnięcia świeckich z parafii do prowadzenia kursu przygotowującego do Sakramentu Małżeństwa, wspólnie z najbliższymi współpracownikami proponował także nowe formy działalności.

Ks. Proboszcz M. Dziurzyński zajął się również energicznie sprawami materialnymi parafii. Zadbał o to, by oczyścić plac kościelny i założyć trawniki, przeprowadzić odwodnienie placu kościelnego (wykonane dzięki członkowi Akcji Katolickiej inż. Henrykowi W. Obzejdzie w roku 1998), unowocześnić oświetlenie i nagłośnienie w kościele oraz wykonać ławki dębowe z materiału zebranego jeszcze przez ks. I. Jędryszka.

Pragnął bardzo, aby jeszcze w Roku Jubileuszowym, powrócić do pracy misyjnej i udało mu się to zrealizować – wyjechał do Papui-Nowej Gwinei, żegnany serdecznie przez parafian, którzy życzyli mu błogosławieństwa i obiecywali wspierać Jego pracę.

19 marca roku 2000 parafia powitała nowego proboszcza, ks. kanonika Tadeusza Huka, który przez wiele ostatnich lat był Ojcem Duchownym w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Ks. Proboszcz od pierwszych rekolekcji, przeprowadzonych prawie zaraz po przybyciu, ujął swoich parafian spokojnym, ale głębokim i uduchowionym sposobem wypowiedzi. Wiele czasu zaczął poświęcać dzieciom, prowadząc dla nich oddzielne nabożeństwa różańcowe oraz Roraty. Zaczął także tworzyć grupy parafialne dla młodzieży i starszych. Zatrudnił nowego organistę, pana Pawła Gindę, który rozpoczął tworzenie chórów parafialnych. 

Przez te 50 lat zmieniała się Polska i nasze życie, zmieniały się formy nabożeństw, zmienił się budynek i wystrój kościoła, ale nie to jest najważniejsze.

28 stycznia 1951

Powołanie Parafii

31 maja 1951

Poświęcenie kaplicy przez kard. Stefana Wyszyńskiego

7 maja 1959

Poświęcenie obrazu i figurki MB przez kard. Stefana Wyszyńskiego

24 października 1959

Umieszczenie dzwonu w nowej dzwonnicy

7 października 1962

Poświęcenie ołtarza w starym kościele (bp. Jerzy Modzelewski)
I Misje Święte w Parafii (1965)

3 października 1965

Poświęcenie sali katechetycznej

czerwiec 1968

Oddanie do użytku budynku katechetycznego

1974

Zakończenie budowy plebanii
II Misje Święte w Parafii (1975)

2 czerwca 1979

Poświęcenie Kamienia Węgielnego przez Ojca Świętego Jana Pawła II

1979

Rozpoczęcie działalności Apostolstwa Chorych

9 lipca 1980

Rozpoczęcie budowy kościoła

28 sierpnia 1980

Wmurowanie Kamienia Węgielnego przez kardynała Stefana Wyszyńskiego

22 maa 1985

Poświęcenie kościoła przez kard. Józefa Glempa
III Misje Święte w Parafii (1985)

wrzesień 1988

Powstanie Grupy Charytatywnej (obecnie Caritas)

28 sierpnia 1992

Konsekracja kościoła przez kard. Józefa Glempa
IV Misje Święte w Parafii (1992)

19 czerwca 1996

Otwarcie Warsztatów Terapii Zajęciowej

8 grudnia 1998

Montaż organów na chórze

1999

Remont i rozbudowa plebanii

2000

Rozpoczęcie stałej adoracji Najświętszego Sakramentu przed Mszą Wieczorną

2000

Powstanie Chóru Parafialnego pod dyrekcją p. P. Gindy

8 marca 2002

Pierwsza Droga Krzyżowa Ulicami Zalesia
V Misje Święte w Parafii (2002)

22 maja 2002

Poświęcenie pomnika kard. Stefana Wyszyńskiego

13 maja 2003

Poświęcenie figury Matki Bożej Fatimskiej i pierwsze nabożeństwo

26 października 2003

Poświęcenie dzwonów i nowej dzwonnicy przez biskupa Tadeusza Pikusa

18 czerwca 2005

Pożar dachu kościoła

18 czerwca 2006

Poświęcenie wyremontowanej kaplicy przez biskupa Tadeusza Pikus

Przygotowała, na podstawie kronik parafialnych, p. Stanisława Jaworska.