Wacław (późniejszy Honorat) Koźmiński (1829 – 1916) jako młody człowiek utracił wiarę. Podczas studiów trafił do więzienia, oskarżony o udział w spisku przeciwko carowi. Tam ciężko zachorował i przemyślał swoje życie, co doprowadziło go do głębokiego nawrócenia. Po wyjściu na wolność dokończył studia i wstąpił do zakonu kapucynów. Sprawował wiele funkcji, ale zasłynął zwłaszcza jako charyzmatyczny spowiednik, odnowiciel życia zakonnego i założyciel wielu zgromadzeń zakonnych, w większości bezhabitowych. Ludzie wątpiący, pogubieni i przeżywający kryzysy znajdowali u niego zrozumienie i radę. Aż szesnaście spośród założonych przez niego zgromadzeń istnieje i działa do dziś.
Hanna Ożdżyńska, „Oremus” październik 2009, s. 58-59